بوی یاس می آید

هزار و سیصد و شصت و اندی سال از آن روزی که عاشقان و دلباختگان کوی دوست در سرزمین بلا پروانه صفت به دور شمع وجود سردار عشق جمع شدند و جام وصال دوست را سرکشیدند، می گذرد .

هنوز هم هر سال محرم و عاشورا که می آید، سرزمین بلا همچون کربلای سال 61 هجری می شود . هنوز هم غروب دهم محرم که می شود، آسمان در فراق یار می گرید و علقمه از بودن خود در سرزمین عاشقی شرمنده می شود که روزی عباس مشک بر دوش گرفت تا جرعه جرعه عشق را در آن بریزد و عطش را از جگرهای تشنه کودکان بردارد .

شب عطش

هفت روز است که زمین را آفریده اند . هفت روز است که زمین را شخم می زنیم . همه گندم های ممنوعه را کاشتیم و جاودانگی نرویید .

همه دانه های پنهان در جیب هایمان را کاشتیم و میوه نهال هیچ کدامشان طعم سیب نیمه کاره را نداد . غروب هفتم است . غروبی که فهمیده ایم این خاک «موات » است و این زمین مرده استعداد رویش هیچ چیز را ندارد .

امشب، هفتمین شب است . شب نا امیدی از خاک . شب دل بستن به آب! و خبر ساده و کوتاه است: «آب را بسته اند!»

خسته از هفت روز چنگ زدن در خاک، به خیمه می رسیم . خبر می رسد و خبر ساده و کوتاه است: «آب را بسته اند!» بی طاقتیم . بی تاب . لب ها ترک خورده . زبان ها به کام چسبیده . یکی می گوید: «الهه آب ها! رحمت!» یکی می نالد: «خدای دریاها! ابر!» کسی می خواند: «فرشته های نزول! باران!»

هفت متن ادبی درباره ، قمربنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع)

 

            

   قمربنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع)

ادبی : خجل از روی ماه 

دو شعر در رثاءحضرت ابوالفضل علیه السلام

        

           حضرت ابوالفضل علیه السلام

سقای لب تشنگان[حضرت ابوالفضل علیه السلام] 

عباس دلاورم ، قمر منیر بنی هاشم ابالفضل العباس علیه سلام

عباس یعنى تا شهادت یکه تازى‏                 عباس یعنى عشق،یعنى پاکبازى‏

عباس یعنى با شهیدان همنوازى‏                 عباس یعنى یک نیستان تکنوازى‏

عباس یعنى رنگ سرخ پرچم عشق‏            یعنى مسیر سبز پر پیچ و خم عشق‏

جوشیدن بحر وفا،معناى عباس‏                  لب تشنه رفتن تا خدا،معناى عباس

لحظه های ناب بندگی در حرمین کربلا

بارگاه ملکوتی حضرت اباالفضل العبّاس علیه السلام