کینه ورزى با على علیه السلام، نفاق است

مُسلم در صحیح خود، روایتى را از على علیه السلام ـ با تأکید و سوگند ـ نقل کرده است که آن حضرت فرمود:
«والّذی فلق الحبّة وبرأ النسمة! إنّه لعهد النبیّ الأُمیّ إلیّ: أن لا یحبّنی إلاّ مؤمن ولا یُبغضی إلاّ منافق»(1)
«سوگند به خدایى که دانه را شکافت و انسان را آفرید! عهد و پیمانى است از پیامبر اُمّى به من، که: جز مؤمن مرا دوست نمى دارد و جز منافق مرا دشمن نمى شمارد».
این روایت، با همین متن و نظیر آن، در منابع بسیارى از پیشوایان اهل سنّت از جمله: نَسایى، تِرمذى، ابن ماجه نقل شده است.
همچنین احمد در المسند، حاکم در المستدرک و متّقى هندى در کنز العمّال، آن را نقل کرده اند(2).
در مسند احمد و صحیح تِرمذى این گونه آمده است:
اُمّ سلمه گوید که پیامبر خدا صلّى اللّه علیه وآله همواره مى فرمود:
«لا یحبّ علیّاً منافق ولا یبغضه مؤمن»
«منافق هرگز على را دوست نمى دارد و مؤمن، هیچ گاه او را دشمن نمى شمارد».
جالب توجّه این که از این احادیث، چنین استفاده مى شود که:
دوست داشتن على علیه السلام با دوستى منافقان، قابل جمع نیست; لذا، اگر کسى به امامت على علیه السلام و ولایت آن حضرت پس از پیامبر خدا صلّى اللّه علیه وآله معتقد باشد و از طرفى، منافقان را دشمن ندارد، چنین فردى، خودش منافق است و از جانب هر دو گروه مؤمنان و منافقان نیز رانده خواهد شد; چرا که از یک سو، منافقان، به ولایت على علیه السلام معتقد نیستند و این فرد، معتقد است; از طرفى، مؤمنان، منافقان را دوست نمى دارند و این فرد، منافقان را دشمن نمى دارد.
بنا بر این، در هیچ حالى و به هیچ شکلى، این دو موضوع با یکدیگر قابل جمع نیستند.

(1) صحیح مُسلم: 1 / 61، کتاب الإیمان، باب بیان اطلاق اسم الکفر على من ترک الصلاة.
(2) مسند احمد: 1 / 84 ، 128، کنز العمّال: 13 / 120 شماره 36385.