امیرالمومنین __علیه السلام__ به خواست پیامبر اکرم __صلی الله علیه وآله__ در حوادث سقیفه دست به شمشیر نبرد

اگر رسول الله __ صلی الله علیه وآله__ زنده میبود ، اگر در مسجد  و در کنار اصحاب نشسته میبود، و در این میانه نوه اش حضرت حسن مجتبی دوان دوان می آمد و میگفت که وسط کوچه عمر به صورت مادرم سیلی زد و نقش زمین شد و گوشواره اش پاره شد ، در آن صورت آن حضرت چه میکرد؟[ادامه ندهید .تصور کنید صحنه را.[

حال اگر در میان آن جمع ،خودِ امییرالمومنین _علیه السلام__ هم حضور داشت چه میکرد؟

 [باز هم باید تصورش کنید] بی شک ،چون برای خانه نشینی عهدی با پیامبر نبسته چنان از جا می جهید که گویی ابالفضل از خواهرش مددخواهی شنیده باشد، یا انگار کنید علی اکبر به یاری عمو رفته باشد. انگار است. ادامه دهم؟

 ادامه می دهم: و مولا در کوچه به آن مرد درازِ تشنه قدرت چنان ضربتی میزد [ فقط یک ضربت و نه بیشتر ] که ملایک از حیرت ذکر تسبیح وتهلیل و تکبیرشان یادشان میرفت و اصلا مردم آن زمان __برای اولین و آخرین بار__ ، مثل مردم هزار و چهاصد سال بعدشان ، با پدیدهء "چسباندن عکسی دومتری  بر دیوار"  آشنا می شدند

   امیرالمومنین __علیه السلام__ به خواست پیامبر اکرم __صلی الله علیه وآله__   در حوادث سقیفه دست به شمشیر نبرد و صبر کرد و این صبر شگفت ناکترین جهاد آن حضرت بوده است.