پایمردی در همراهی با اهل بیت علیهم السلام

حضرت آیت الله یثربی دامت برکاته، در دویست و سی و یکمین جلسه از سلسله جلسات به سوی معرفت، با ادامه تشریح فرازهای زیارت عاشورا، ثبوت قدم و استقامت در راه حفظ ایمان را بسیار ارزشمند و گرانبها برشمردند.

این جلسه که در شامگاه چهارشنبه، 14 بهمن ماه 1394، مطابق با 22 ربیع الثانی 1437  برگزار شد، استاد برجسته دروس خارج حوزه علمیه قم، با اشاره به فرازهایی از زیارت عرشی عاشورا خاطر نشان کردند: در این زیارت، یکی از تقاضاهای مهم شیعیان در برابر پروردگار، پایمردی و ثبوت قدم در دوستی و همراهی با اهل بیت علیهم السلام، به ویژه حضرت سیدالشهداء در دنیا و آخرت می باشد.

معظم له با استناد به آیاتی از قرآن کریم ابراز داشتند: یکی از ارزش های انسانی که خداوند به آن اشاره نموده، پافشاری و استقامت نمودن در راه حفظ و نگه داری ایمان است. چرا که نزد پروردگار، چیزی با ارزش تر از گوهر ایمان نیست و این گوهر را در قلب مؤمنان به صورت ودیعه قرار داده است.

استاد معظم افزودند: اگر انسان مؤمن، در حفظ و  امانت داری این گوهر تلاش نماید، خداوند آن را در قلب او مستقر می سازد؛ اما اگر قدر گوهر ایمان را نداند و آن را وسیله ای برار امرار معاش معاش و کسب و تجارت قرار دهد، خداوند این امانت را از او پس می گیرد.

آیت الله یثربی دامت برکاته با اشاره به تفاسیر مختلف در ذیل آیه «فمستقرّ ومستودع» تصریح نمودند: اهل تسنن این آیه را به رَحِم وصُلب و مسائل زاد و ولد تفسیر نمودند؛ اما حضرت امام باقر علیه السلام منظور از «المستقر» را مؤمنانی می دانند که خداوند، ایمان را در دلهای آنان مستقر کرده و هرگز از آنان زائل نمی شود. همچنین حضرت، «مستودع» را افرادی نمودند که خداوند به مدت معینی، ایمان را به آنان هدیه داده است؛ اما آنان قدر این گوهر را ندانسته و از قلوب آنان زائل می شود.

ایشان ادامه دادند: از جمله افرادی که از مصادیق باز «مستودع» می باشد، زبیر بن عوام است؛ وی با وجود اینکه به اهل بیت علیهم السلام ارادت فراوان داشت، اما نتوانست در این راه ثابت قدم بماند و با وعده های تو خالی معاویه، ایمان خود را از دست داد؛ تا حدی که در مقابل حضرت امیرالمومنین علیه السلام شمشیر کشید.

آیت الله یثربی دام ظله در پایان عنوان داشتند: اگر اعمال شخص مومن با زبان او هم خوانی نداشته باشد و ایمان خود را در اعضاء و جوارح نشان ندهد، یقین بداند که خداوند آن ایمان را از قلب او خارج می سازد. بنابراین برای استقرار ایمان لازم است که صاحب این گوهر، همواره شاکر نعمت های الهی باشد و اعمال صالح خود را در پیشگاه پروردگار، کوچک و ناچیز ببیند تا خداوند، گوهر ایمان را در قلب او ثابت بگرداند.