اشعار ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام

***

مرد کریم خانه ی مهمان نواز ها

در دست توست حاجت رفع نیاز ها

تو پادشاه و عالم امکان گدای توست

محتاج بذل و بخشش دست عطای توست

از سفره های هر شبه ات نان گرفته ایم

روزی که زیر سایه ی تو جان گرفته ایم

وقتی که آمدی کرم و حُسن خلق و جود

یکجا مقابل رخت افتاد در سجود

از پشت درب خانه ی تو هیچ سائلی

امکان نداشت رد شود ای واجب الوجود

با این سخاوت تو یقینا زمان تو

دوران پادشاهی هر چه فقیر بود

گفتند: بی صعود شده خاک این کویر

باران شدی و از ملکوت آمدی فرود

از موج خیر خواهی تو آب می خورد

هر قطره زلال قنات و روان رود

رنگین کمان عرش خدا بعد بارشت

مشغول می شود به سجود و پرستشت

زیرا تویی که منشأ نور سمائی و

پروردگار جلوه عرش خدایی و

بارانی از حیاتی و فرزند کوثری

از سلسبیل و زمزم و تسنیم هم سری

آئینه تمام نمای پیمبری

حتی براق را تو به معراج می بری

رزقی ، جدا ز خواهش مردم نمی شوی

اوج کرامتی و تجسم نمی شوی

عطر بهشت می وزد از عرش سمت ما

آقا دوباره گرم تبسم نمی شوی ؟

گفتند خدا به شوق تو بوده است نعمتش

در سِیِّدی شبابِ اهالی جنتش

ای سوره بهشت! به آیات تو قسم

چون خوانده ام تو را به جهنم نمی روم

دست فقیر پرورتان در مقابل است

یعنی که باز پشت در خانه سائل است

حتی فرشته ای که دهد رزق خلق را

هر روز بر گدایی این خانه شاغل است

محصور نیست فضل شما در کرم که این

خُلق کریم ، شمه ای از آن فضائل است

سمت بقیع پهن شده جانماز من

قبله کمی به سمت مزار تو مایل است