اشعاری در سوگ حضرت خدیجه سلام الله علیها

ای دوش تا دوش پیمبرتاهمیشه

دین خدارایارویاور تاهمیشه

ای همسرشایسته پیغمبر وحی

ای مادر زهرای اطهر تاهمیشه

بابودنت زهرا به عالم فخر می کرد

ازاینکه دارد چون تو مادر تا همیشه

اسلام ما بایاری تو پاگرفته

ای اولین اسلام آور تاهمیشه

بابودن تو مصطفی دلگرم می شد

ای برسردین سایه گستر تاهمیشه

ازبی پسربودن نریزای باوفا اشک

زهرای تونسلی ست برترتاهمیشه

تافاطمه داری تودیگر غم نداری

طوبای زهرا می دهد برتاهمیشه

بامرتضی شمشیر،پیغمبر اگر داشت

بابودن تو لحظه به لحظه سپرداشت

بارفتنت اسلام ازبال وپرافتاد

بارغمت برشانه پیغمبر افتاد

چشمان زهرای تومانند صدف بود

ازاین صدف باداغت آخرگوهر افتاد

روی مزارت بارها جبریل آمد

هربار آمد دید زهرا باسر افتاد

افتاد پیغمبرزپااز داغت اما

دراین میان زهرات خیلی بدتر افتاد

آتش بروی چادر او پنجه انداخت

بایک لگد زهرای تو پشت در افتاد

رفتی نبودی تا ببینی دختر تو

درکوچه ها در پیش چشم شوهر افتاد

تابوت اورا مرتضی باگریه می برد

روی مزارش نیمه شبها حیدر افتاد

رفتی ندیدی از کبوتر پر بریدند

رفتی ندیدی از حسینت سربریدند