پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در منابع شیعی، روایات فراوانی در گریستن بر مصیبت شهادت امام حسین (علیه السلام) وارد شده و اجر و ثواب‌های زیادی برای آن ذکر شده است تا جایی که گریه در عزای امام حسین (علیه السلام) از بین برنده گناهان می‌باشد. اما ذکر روایاتی از منابع اهل سنت و مورد قبول وهابیت در این مورد جالب به نظر می‌رسد. امام حسین بن علی (علیه السلام) همواره می‌فرمود: هر که قطره اشکی در عزای ما بریزد، خداوند متعال بهشت را به او عنایت خواهد فرمود.[۱]
در این روایت دو نکته قابل تامل به چشم می‌خورد یکی این‌که امام خودش راوی این روایت است و دیگر این‌که به صورت ماضی استمراری (همواره چنین می‌فرمود) که این حکایت از اثر بخشی و استمرار داشتن این روند گریه دارد.
محب الدین طبری که «ذهبی» درباره آن می‌گوید:
«محب الدین طبری... بزرگ، استاد، شیخ مذهب شافعی،... و محدث سرزمین حجاز بود»،[۲] در کتاب ذخایر العقبی که از منابع روایی اهل سنت و مورد قبول وهابیت می‌باشد، آورده است: «کسی که حسین (علیه السلام) را با معرفت زیارت کند خداوند او را در اعلی علیّین جای دهد. خداوند به گرد قبر او ۷۰ هزار ملائکه پریشان‌حال و غبارآلود قرار داده تا روز قیامت بر مصیبت او بگریند».[۳]
با تامل در روایت بالا در می‌یابیم که این روایت تصریحی است بر جایگاه قدسی «گریه بر مصائب ابا عبدالله الحسین (علیه السلام)» و خط بطلانی است بر عبث و بیهوده انگاشتن این موهبت الهی؛ به راستی آیا تاکنون به این مطلب فکر کرده‌ایم که چرا خداوند ۷۰ هزار ملک خود را با سر و روی غبارآلود و در حالی که پریشان احوال می‌باشند را بر گرد قبر آن حضرت قرار داده تا بر آن حضرت گریه کنند؟
اگر مقداری به اصول عقاید توجه داشته باشیم حتما به این مسئله برخورد کرده‌ایم که خداوند کار عبث و بیهوده انجام نمی‌دهد و همه کارهای خداوند از روی حکمت و دانایی است و کار عبث و بیهوده بر خالق مطلق امری قبیح و دور از شان است.
با توجه به مورد بالا و در نظر گرفتن این روایت سوال‌هایی به ذهن هر انسان بیداردلی خطور می‌کند که می‌تواند جوابی بر یاوه‌گویی‌ها، کوته‌نظری‌ها و کج‌اندیشی‌ها باشد.
برای روشن شدن هر چه بیشتر این موضوع به ذکر سؤالاتی چند در این زمینه می‌پردازیم. آیا گماردن فرشتگان بر قبر حسین بن علی (علیه السلام) کاری از ناحیه بشر بود یا از جانب پروردگار؟
آیا حکم به گریه کردن را چه کسی بر ایشان امر فرموده؟ اگر عقیده دارید که از جانب پروردگار بوده تازه جای این سوال است که مگر می‌شود نعوذ بالله خداوند بدون در نظر گرفتن هیچ مصلحتی اقدام به چنین کاری کرده باشد؟
و اگر قبول داریم که خداوند تمام کارهایش بر اساس مصلحت است، پس بنگریم که آیا مگر می‌شود گماردن انبوهی از فرشتگان در آن محل بدون تاثیر باشد؟
و آیا می‌توان شک کرد که گریه ۷۰ هزار فرشته بر قبر اباعبدالله الحسین (علیه السلام) نشان از واقعیت و پیامی بزرگ است؟ آیا خاص بودن این دستورالعمل از جانب پروردگار نسبت به یکی از اولیاء الهی نمی‌تواند به خاطر شهادت مظلومانه او بوده باشد؟ قطعا وجدان‌های بیدار و آگاه از کنار این سوالات به سادگی گذر نخواهند کرد و به تامل خواهند نشست.
آری شهادت امام حسین (علیه السلام) و یاران باوفایش دوست و دوشمن را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
خوشا به سعادت انسان‌هایی که به ندای وجدان خود جواب مثبت می‌دهند و به آوای درونی خود توجه می‌کنند و اسباب سعادت خود را فراهم می‌آورند.
منابع:
[۱].
ابو عبدالله احمد بن حنبل الشیبانی (۲۴۱ هجری)، فضائل الصحابه، بیروت:
موسسه الرساله، ۱۴۰۳ هجری، تحقیق: د. وصی الله محمد عباس، ج ۲، ص ۶۷۵، ح
۱۱۵۴
[۲]. شمس الدین محمد بن احمد الذهبی (۷۴۸ هجری)، تاریخ الاسلام،
بیروت: دار الکتاب العربی، ۱۴۰۷ هجری، تحقیق: د. عمر عبدالسلام تامری، ج
۵۲، ص ۲۱۱، رقم ۲۰۹
[۳]. محب الدین احمد بن عبدالله الطبری (۶۹۴ هجری)، ذخائر العقبی فی مناقب القربی، دار الکتب المصریه، مصر، ج ۱، ص ۱۵۱
