چگونه غرق در رحمت خداوند شویم؟

به گزارش شبکه جهانی حضرت اباالفضل العباس علیه السلام به نقل از شیعه نیوز، اسحاق بن عمار مى ‏گوید:

هنگامى که در کوفه بودم، برادران مؤمن زیادى به دیدنم مى‏ آمدند و من دوست نداشتم مشهور شوم. و مى‏ ترسیدم از این که مشهور شوم شیعه هستم.

به همین جهت به غلام خود دستور دادم هر کس به دیدن من آمد و مرا خواست بگو این جا نیست. در آن سال به سفر حج رفتم. هنگامى که امام صادق علیه السّلام را ملاقات نمودم با من مانند همیشه نبود و با من سنگین برخورد نمود. عرض کردم: فدایت گردم. چرا این گونه با من برخورد مى ‏نمایید. فرمودند: زیرا تو با مؤمنین آن گونه برخورد مى‏ کنى.
عرض کردم: فدایت گردم من فقط از معروف شدن مى‏ ترسیدم و خدا خوب مى‏ داند که چقدر آنها را دوست دارم.

فرمودند: اى اسحاق! از دیدار با برادران مؤمنت دلتنگ نشو. زیرا همانا هنگامى که مؤمن برادر مؤمن خود را ملاقات نموده و به او خوش ‏آمد بگوید، خداوند براى او تا روز قیامت خوش ‏آمد مى‏ نویسد. و هنگامى که دست دادند خداوند صد رحمت بین انگشتان شست آنها نازل مى ‏نماید که نود و نه تاى آن از آن کسى است که دوستش را بیشتر دوست دارد.

آنگاه خداوند با روى خود به آنها رو کرده و به دوستى که دوستش را بیشتر دوست دارد، بیشتر رو مى‏ نماید. و هنگامى که معانقه نمودند، غرق در رحمت خداوند مى‏ گردند. و هنگامى که فقط به خاطر خدا، نه بخاطر هدفى از اهداف دنیایى، در کنار هم توقف نمودند، به آنها مى‏ گویند:

خدا شما را آمرزید. عمل خود را از نو شروع کنید. هنگامى که احوالپرسى را آغاز نمودند، فرشتگان به همدیگر مى‏ گویند از آنها دور شوید. زیرا سرّى دارند که خدا آن را پوشانیده است.عرض کردم:

فدایت گردم چگونه آنها سخنان ما را نمى‏ نویسند، در حالى که خداى عز و جل فرموده است «سخنى نمى‏ گوید، مگر این که نگهبان آماده ‏اى نزد اوست»؟1در این هنگام فرزند رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم نفس عمیقى کشید.

آنگاه گریه کردند، به گونه‏ اى که محاسن او از اشکش تر شد و فرمودند: اى اسحاق! همانا خداى متعال فقط به فرشتگان ندا مى‏ دهد که هنگام ملاقات دو مؤمن براى بزرگداشت آنان در کنار آنها نباشند (و این بدین معنى نیست که کسى سخنان آنها را نمى ‏شنود) و وقتى فرشتگان سخنان آنها را نمى‏ نویسند و از کلام آنها آگاهى ندارند، داناى نهان و آشکار که مراقب همیشگى آنان است، از سخنان آنها آگاهى دارد.

پس اى اسحاق! به گونه‏اى از خدا بترس که گویا او را مى ‏بینى. زیرا اگر تو او را نمى‏ بینى، او قطعا تو را مى‏ بیند. و اگر فکر مى‏ کنى که او تو را نمى ‏بیند، کافرشده ‏اى. و اگر بدانى که او تو را مى ‏بیند و گناه خود را از مخلوقات او پنهان کنى و آن گناهان را براى او آشکار سازى، او را در حد بى‏ مقدارترین بینندگان خود دانسته ‏اى.

1-ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ. سوره ق (۵۰): آیه ۱۸.
2-ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه بندرریگى، 316و317