اجر و ثواب زائرین امام حسین علیه السلام



به گزارش شبکه جهانی حضرت اباالفضل العباس علیه السلام به نقل از شیعه نیوز، حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:هنگامى که روز قیامت شود منادى نداء مى‏ کند:کجا هستند زوّار حسین بن على علیهما السّلام؟گردن‏هاى تعدادى از مردم کشیده مى‏ شود که عدد آنها را غیر از خداوند متعال کس دیگرى نمى‏ داند پس به ایشان گفته مى‏ شود قصد شما از زیارت قبر حضرت حسین بن على علیهما السّلام چه بود؟مى‏ گویند: پروردگارا آن حضرت را زیارت کردیم به جهت محبّتى که به رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و حضرت على و فاطمه علیهما السّلام داشته و به منظور طلب رحمت براى صاحب قبر به ازاء آنچه از آن حضرت صادر گردید.

 

پس به آنها گفته مى ‏شود:

ایشان محمّد و على و فاطمه و حسن و حسین سلام اللَّه علیهم بوده، ملحق به آنها شوید شما با ایشان و در درجه و مرتبه آنها هستید، به لواء و پرچم رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم ملحق گردید پس به طرف لواء آن حضرت رهسپار شده و در سایه آن قرار مى‏ گیرند در حالى که لواء به دست امیر المؤمنین على علیه السّلام مى ‏باشد و بدین ترتیب به بهشت وارد مى‏ شوند ایشان جلو پرچم و سمت راست و جانب چپ و پشت آن بوده و چهار طرف لواء را گرفته‏ اند. 

 

ابى بصیر، مى‏ گوید:
  

از امام صادق علیه السّلام یا امام باقر علیه السّلام شنیدم که مى‏ فرمود:

کسى که دوست دارد مسکن و جایگاهش در بهشت باشد نباید زیارت مظلوم را ترک کند.

عرض کردم: مظلوم کیست؟

حضرت فرمودند:

مظلوم حضرت حسین بن على علیهما السّلام بوده که صاحب کربلاء مى ‏باشد، کسى که از روى شوق به آن حضرت و به جهت محبّت به رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و به امیر المؤمنین علیه السّلام و به فاطمه زهراء علیها السّلام به زیارت آن حضرت برود خداوند متعال او را بر سر سفره‏ هاى بهشتى مى‏ نشاند که با رسول خدا و امیر المؤمنین و فاطمه زهرا علیهم السّلام هم غذا بوده در حالى که مردم در حال حساب مى‏ باشند.

 

حضرت ابى عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:

کسى که خداوند خیر را براى او اراده کرده باشد در قلبش محبّت امام حسین علیه السّلام را قرار داده و در دلش محبت زیارت آن جناب را مى‏ اندازد و کسى که خداوند سوء و بدى را برایش بخواهد در قلبش بغض امام حسین علیه السّلام قرار داده و در دلش بغض زیارت آن حضرت را مى‏ اندازد.

 

کامل الزیارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص: ۴۶3.