فصل اوّل: سه دلیل از دلائل امامت امیر المؤمنین علیه السّلام ،مطلب اوّل: اقتران «حدیث ثقلین» با احادیث دیگر

مطلب اوّل: اقتران «حدیث ثقلین» با احادیث دیگر

«حدیث ثقلین» در موارد زیادى، توأم با احادیثى وارد شده است که آن احادیث خودشان بطور مستقل از نظر سند، متواتر بوده و دلالتشان بر امامت امیرالمؤمنین علیه السّلام بسیار واضح و روشن، بلکه در بعضى از الفاظ نصّ صریح در امامت و خلافت بلافصل آن بزرگوار مى باشد، و ورود «حدیث ثقلین» در ضمن این احادیث، به قرینه وحدت سیاق، دلیل است که مراد از «حدیث ثقلین» نیز اثبات امامت و خلافت است، و در جاى خود در مباحث اصول فقه اثبات گردیده است که: وحدت سیاق در صورتیکه قرینه قطعیّه برخلاف آن نباشد، حجّت بوده و مورد قبول عقلاء مى باشد.  
امّا از موارد اقتران مى توان نقلهاى مختلفى را شمارش نمود که از آن جمله:
ابن جریر طبرى، ابن ابى عاصم، محاملى (یکى از بزرگان محدّثین نزد اهل سنّت، که خود تصریح به صحّت حدیثى که خواهیم خواند نموده است) و متّقى هندى صاحب کتاب «کنز العمّال» چنین نقل مى کنند: (آنچه نقل مى شود، عبارت کنز العمّال است)
پس از آنکه رسول خدا صلّى الله علیه (وآله) وسلّم در روز غدیر در حالیکه دست على در دستش بود، به اولى به نفس بودن و حقّ ولایت و تصرّف براى خداوند متعال و براى خودشان نسبت به مردم اقرار گرفتند، فرمودند: «فَمَنْ کانَ اللهُ ورَسُولُه مَوْلاهُ فإنَّ هذا مَوْلاهُ، وقَدْ تَرَکْتُ فیکُمْ ما إنْ أخَذْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُّوا بَعْدی کِتابَ اللهِ وأهْلَبَیْتِی»(1): پس کسى که خداوند و رسولش مولا و کارگزار او هستند، پس بدرستیکه این شخص (اشاره به على علیه السّلام) مولا و کارگزار اوست، و به تحقیق گذاشتم در میان شما دو چیز که اگر تبعیّت و پیروى از آن دو نمائید بعد از من هرگز گمراه نخواهید شد: کتاب خدا، اهلبیتم.
و اقتران «حدیث ثقلین» به «حدیث غدیر» در مصادر زیاد دیگرى نیز مشاهده مى شود(2).
و نیز ابن حجر در کتاب «الفتاوى الفقهیّة»(3) سه حدیث «ثقلین و غدیر و منزلت» را در یک سیاق نقل کرده است، که هریک از این سه حدیث شریف، مستقلاًّ دلالت بر امامت امیرالمؤمنین علیه السّلام مى نماید.

(1) کنز العمّال: ج13/140، حدیث 36441، چاپ مؤسّسة الرّسالة ـ بیروت ـ 1405 هـ.ق.
(2) المعجم الکبیر: ج5/195، شماره 5070، مسند ابن راهویه: مخطوط، مستدرک حاکم نیشابورى: ج3/109 و 174، نوادر الاصول ترمذى که در مصادرى از آن نقل کرده اند، الاصابة: ج7/78، شماره 4767، چاپ دارالکتب العلمیّة ـ بیروت، اُسد الغابة: ج3/605، السیرة الحلبیّة: ج3/274 ـ چاپ داراحیاء التّراث العربى ـ بیروت.
(3) الفتاوى الفقهیّة: ج2/122.