حضرت جواد الائمه علیه سلام ......جوانترین امام ما شیعیان بودند و در هنگام شهادت تنها 25 سال از عمر مبارکشان می گذشت

بسم الله الرحمن الرحیم

الصلوة و السلام علیک یا محمد بن علی ایها التقی الجواد یابن رسول الله یا حجة الله علی خلقه یا سیدنا ومولانا انا توجهنا واستشفعنا و توسلنا بک الی الله و قدمناک بین یدی حاجاتنا یا وجیها عند الله اشفع لنا عند الله

     آفتاب طلعت نهمین پیشوای شیعیان جهان حضرت امام محمد تقی جوادالائمه (ع) در روز دهم رجب ( و به قولی در یازدهم رمضان ) سال 195 هجری در مدینه از مشرق امامت و ولایت طلوع کرد .

     نام ایشان محمد و لقبشان جواد و تقی و کنیه ایشان ابوجعفر می باشد .

    پدر ایشان حضرت امام رضا (ع) هشتمین امام شیعیان و مادرشان سبیکه ( یا خیزران ) هستند .

  

     ایشان در هنگام شهادت پدر بزرگوارشان 7 سال ( به روایتی 9 سال ) داشتند که امامت و رهبری شیعیان بر عهده ایشان قرار گرفت و با وجود سن کم توانستند به تمام شبهات و سوالات مردم به خوبی پاسخ دهند و ثابت کنند که امامت شیعیان به حق شایسته ایشان است .

....................................................................................

شهادت :

    حضرت امام جواد(ع) جوانترین امام ما شیعیان بودند و در هنگام شهادت تنها 25 سال از عمر مبارکشان می گذشت .

    ایشان در آخر ماه ذیقعده سال 220 هجری در بغداد به شهادت رسیدند .

    مرقد منور و مطهر ایشان در کنار جدشان حضرت امام موسی کاظم (ع) در کاظمین قرار دارد .

....................................................................................

    گزیده ای از سخنان گهربار حضرت جواد الائمه (ع) :

    - مردی به آن حضرت گفت : مرا اندرز ده . فرمودند : می پذیری ؟ گفت : آری .

    پس آن حضرت فرمودند : 

صبر را بالش خویش ساز و فقر را به آغوش بگیر و شهوات را به دور انداز و با دلخواه خود مخالفت کن و بدان که همیشه در برابر دیدگان خدایی ، پس مراقب خویش باش که چگونه باشی .

      - هر که گوش دل به گوینده ای دهد به حقیقت وی را پرستیده است ، اگر گوینده از طرف خدا باشد خدا را پرستیده و اگر وی از زبان ابلیس سخن بگوید در حقیقت ابلیس را پرستش نموده است .

    - هر که در صحنه کاری حضور داشته باشد و از آن کار ناخشنود باشد ، مانند کسی است که از آن صحنه غایب است . ( در خیر و شر آن کار و ثواب یا عقاب آن شریک نخواهد بود ) و هر که از صحنه کاری غایب باشد ولی ( وقتی که بشنود ) از آن کار خشنود باشد مانند کسی است که در آن صحنه حاضر بوده ( و در ثواب یا عقاب آن شریک خواهد بود )

    - برملا نمودن کاری که هنوز کاملا استوار نگشته باشد ، مایه تباهی آن کار است .