در مدح و مصیبت حضرت جواد‌ ....تو کیستی؟ همیشه جواد الائمه‌ای من کیستم؟ گدای تو یا حضرت جواد

در مدح و مصیبت حضرت جواد‌

 

 

ای انس و جان گدای تو یا حضرت جواد

 

شرمندۀ عطای تو یا حضرت جواد

 

دائم ز کار خلق گره باز می‌کند

 

دست گره‌گشای تو یا حضرت جواد

 

زیباترین دعای سماواتیان بود

 

مدح تو و ثنای تو یا حضرت جواد

 

پیش از شب ولادتم ای آشنای دل

 

دل بود آشنای تو یا حضرت جواد

 

چون آیه‌های نور، پدر بوسه می‌زند

 

بر روی دلربای تو یا حضرت جواد

 

زوار پا نهند به بال ملایکه

 

در صحن باصفای تو یا حضرت جواد  

 

پر می‌زند کبوتر دل‌ها ز هر طرف

 

پیوسته در هوای تو یا حضرت جواد

 

جود از تو جود گشت و کرامت نهاده است

 

رخ بر در سرای تو یا حضرت جواد

 

تو کیستی؟ همیشه جواد الائمه‌ای

 

من کیستم؟ گدای تو یا حضرت جواد

 

باید هزار زادۀ اکثم به وقت بحث

 

صورت نهد به پای تو یا حضرت جواد

 

مامون در آتش حسدش آب می‌شود

 

چون بشنود صدای تو یا حضرت جواد

 

بخشی به قاتل پدرت حرز مادرت

 

ای جان ما فدای تو یا حضرت جواد

 

بگشای لب که لحظه به لحظه اجابت است

 

دلدادۀ دعای تو یا حضرت جواد

 

هرکس زده است دست توسل به دامنی

 

ما را بود ولای تو یا حضرت جواد

 

قبر مطهر تو در آغوش کاظمین

 

دل‌های ماست جای تو یا حضرت جواد

 

بالله قسم هر آنچه بگوییم نارسات

 

بر قامت رسای تو یا حضرت جواد

 

هرگز رضا ز کس نشود حضرت رضا

 

یک لحظه بی‌رضای تو یا حضرت جواد

 

این غم کجا برم که بسی بر تو شد ستم

 

از یار بی‌وفای تو یا حضرت جواد

 

با تو هر آنچه شد ستم و ظلم بی‌حساب

 

داند فقط خدای تو یا حضرت جواد

 

تو در میان حجره زدی ناله و گریست

 

قاتل هم از برای تو یا حضرت جواد

 

آتش گرفت حجرۀ دربسته چون دلت

 

از اشک بی‌صدای تو یا حضرت جواد

 

قلب تو پاره‌پاره شد و شهر کاظمین

 

گردید کربلای تو یا حضرت جواد

 

بالله قسم رواست که مرغان آسمان

 

گریند در عزای تو یا حضرت جواد

 

با آن همه وفا و محبت که داشتی

 

شد زهر کین سزای تو یا حضرت جواد

 

«میثم» به ناله‌های دلت بود آشنا

 

شد مرثیه‌سرای تو یا حضرت جواد

 

در مصیبت حضرت جواد

 

زهر به جان زد شررم ای پدر

 

سوخت ز پا تا به سرم ای پدر

 

جواد مظلوم تو از دست رفت

 

نمانده دیگر اثرم ای پدر

 

من که غریبانه زدم دست و پا

 

مگر تو گیری به برم ای پدر

 

شمع شدم آب شدم سوختم

 

لختۀ خون شد جگرم ای پدر

 

حجرۀ دربسته مرا شد قفس

 

ریخت همه بال و پرم ای پدر

 

کاش که می‌بود به بالای سر

 

این دم آخر پسرم ای پدر

 

یار مرا کشت به فصل شباب

 

زد به جگر نیشترم ای پدر

 

تشنه‌ام و به یاد جدم حسین

 

اشک‌فشان از بصرم ای پدر

 

با نفس «میثم» دلسوخته

 

ریخت به دل‌ها شررم ای پدر