فضل بن شاذان ،به محضر امام حسن عسگرى علیه السلام فرستاد. پیک فضل پس از دیدار با آن حضرت گفت

فضل بن شاذان

فضل بن شاذان نامى است آشنا براى خداجویان و اهل‏ فضل و دانش. در مقابل، تاریخ از کسانى نام برده است، مانند: على‏ بن أبى‏ حمزه بطائنى، حسین‏ بن منصور حلاج و مانند آنان.
فضل‏بن شاذان، از اصحاب و از نمایندگان بسیار خوب امامان معصوم علیهم السلام بود. نقل شده است: «فضل‏بن شاذان شخصى را براى کارى به محضر امام حسن عسگرى علیه السلام فرستاد. پیک فضل پس از دیدار با آن حضرت گفت: امام علیه السلام به من فرمود:
  «أغبط أهل خراسان لمکان الفضل‏بن شاذان، و کونه بین أظهرهم؛ از وجود فضل‏بن شاذان [با آن مقام و جلالت‏] در میان مردم خراسان بر آنان غبطه مى‏ خورم».(1)
پر واضح است که امام علیه السلام از بیان لفظ «أغبط؛ غبطه مى ‏خورم»(2) اراده «مجاز» فرموده است، نه معناى حقیقى لفظ و این اقرب مجازات است، چه این که امام معصوم علیه السلام تمام «آنچه خوبان همه دارند یک‏جا دارد» و غبطه خوردن به معناى حقیقى آن در مورد امام معصوم علیه السلام منتفى است. آنچه از سخن امام علیه السلام برمى‏آید احساس اشتیاقى است براى مجاورت فضل‏بن شاذان و این امتیاز و ویژگى زمانى حاصل مى‏شود که انسان به عنوان وکیل امام علیه السلام به خوبى از عهده انجام وظیفه برآید.

---

 1) وسائل الشیعه، ج 27، ص 101؛ رجال ابن داوود، ص 273 و منابع دیگر.
 2) غبطه» از فضایل و در مقابل حسد که از رذایل است قرار دارد، به این معنا که خواستن نعمتى مانند