اهمیت تبلیغ دین ،گفتن احکام، ارشاد و راهنمایى مردم و برآوردن نیازهاى آنان،مهم‏تر نماز و روزه مستحب

اهمیت تبلیغ دین

نقل است که منصور عباسى پس از آن‏که حضرت امام جعفر صادق‏ علیه السلام را شهید کرد در پى این بود که بداند وصى آن حضرت کیست تا او را نیز به شهادت برساند و به خیال خام خود رشته امامت و ولایت اهل‏ بیت عصمت و طهارت علیهم السلام را از هم بگسلاند. وقتى تشخیص داد که وصى آن حضرت، فرزندشان امام موسى کاظم علیه السلام است تصمیم گرفت آن حضرت را به قتل برساند.   امام شبانه از مدینه خارج شد و فرداى آن روز حتى بسیارى از بستگان آن حضرت نیز نمى ‏دانستند ایشان کجا رفته است. تا پیش از آن، حضرت در میان مردم حضور داشت و در مسجد یا مکان‏هاى دیگر با افراد گوناگون دیدار مى‏ کرد، ولى پس از آن شب، روزها و هفته ‏ها گذشت و کسى از ایشان خبر نداشت. منصور عباسى مأمورانى گماشت تا حضرت را بیابند و ایشان را به قتل برسانند.
در آن زمان حضرت در خانه ‏اى در مکه پنهان شده بودند. در روایت آمده است که ایشان برخى از شب‏ها از خانه بیرون آمده، در تاریکى شب به مسجدالحرام رفته و طواف مى ‏کردند و نماز مى ‏گزاردند. جاسوسان منصور عباسى که از یافتن حضرت در مدینه ناامید شده بودند، دایره جست و جو را به شهرها و مناطق دیگر گسترش دادند و همه‏ جا را در پى یافتن ایشان زیر پا نهادند.
آن حضرت حتى در این دوره اختفا، مانند دوره ‏اى که در حبس بودند فرصت و فراغتِ کافى براى عبادت و خلوت نداشتند، زیرا در این مدت هنوز به واسطه برخى از یاران نزدیک و اصحاب سِرّ، مردم مشکلات خود را با ایشان در میان مى‏ نهادند و حتى در برخى روایات آمده است که همین خواص به اجازه حضرت برخى از مردم را به حضور ایشان مى ‏بردند و آن حضرت، مسائل و احکام و مواعظ لازم را براى آنان بیان مى ‏فرمود. در روزگارى که حضرتش در حبس، روزگار سپرى مى‏ کردند، وضع متفاوت بود و ایشان بر حسب اسباب و وسایل ظاهرى دیگر نمى ‏توانستند با مردم ارتباط داشته باشند.
از این ‏رو فرصت و فراغت بسیارى براى خلوت و عبادت یافته بودند و لذا خداى متعال را بر این فرصت مناسب عبادى سپاس مى‏ گفتند.
«غرض از بیان این مطلب این است که بدانیم گفتن احکام، ارشاد و راهنمایى مردم و برآوردن نیازهاى آنان، از نظر حضرت مهم‏تر از عبادت مصطلح و نماز و روزه مستحب بوده است. به عبارت دیگر حضرت طاعت خدا را در برآوردن حوائج مردم و راهنمایى آنان مى‏ دانستند و این کار را - هنگامى که هنوز به زندان نرفته بودند - از عبادت مهم‏تر مى ‏دانستند».