سوگنامه تخریب قبور ائمه بقیع(ع)

 

السَّلامُ عَلَیْکُمْ أَئِمَّةَ الْهُدَى السَّلامُ عَلَیْکُمْ أَهْلَ التَّقْوَى السَّلامُ عَلَیْکُمْ أَیُّهَا الْحُجَجُ عَلَى أَهْلِ الدُّنْیَا

السَّلامُ عَلَیْکُمْ أَیُّهَا الْقُوَّامُ فِی الْبَرِیَّةِ بِالْقِسْطِ السَّلامُ عَلَیْکُمْ أَهْلَ الصَّفْوَةِ

السَّلامُ عَلَیْکُمْ آلَ رَسُولِ اللهِ السَّلامُ عَلَیْکُمْ أَهْلَ النَّجْوَى  

گلستان را می‏توان لگدمال کرد، اما هرگز رایحه دل انگیزش را نمی‏توان سترد.

خانه آفتاب را می‏توان ویران ساخت، اما هرگز با ویرانی، نورانیت آفتاب را نمی‏توان گرفت.

ای بقیع!

ای نگارخانه هزاره غربت!

آن بدکیشانِ زشت خوی، می‏خواستند تو را با ویران کردن، از صفحه روزگار محو کنند،

اما خبر نداشتند که تو چهار آفتاب گیتی فروز را با ستاره‏های بسیار در خود جای داده‏ای

و این گونه فروغ تو از بین نمی‏رود.

می‏خواستند سایه‌‌بان از مزار خورشیدی شما برگیرند تا نامتان از تاریخ ناپدید شود؛

اما خبر نداشتند که بر گرفتن سایه بان، فروغ خورشید را به همه جا پرتو افکن می‏کند.

مزار تو سایه‌‌بان نمی‏خواهد؛ چرا که خورشید بر سینه توست نه بر سینه آسمان.

نفرین و ننگ تاریخ، بر آن شب پرستانی که با شمشیر به جنگ آفتاب رفته بودند

و خود را زبون و رسوای تاریخ نمودند.

با زخمی به کهنگیِ تاریخ، بر سینه و قلبی شرحه شرحه از مظلومیتِ شما خاندان وحی.

 

هشتم شوال؛ سالروز تخریبِ خاک بهشت و نیستان غربت را به سوگ نشسته،

این غم جانسوز را بر ارباب غمزده؛ امام زمان(ع) و عاشقان زیارتش تسلیت می‏گوییم.

اللَّهُمَّ الْعَنْ أَوَّلَ ظَالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تَابِعٍ لَهُ عَلَى ذَلِکَ

اللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمِیعا