آخرین سلام

آخرین سلام

به زیر تیغم و، این آخرین سلام منست
سلام من به حسینی که او امام منست
کجائی ای همه را کشتی نجات؟ بیا!
که بی حضور تو این زندگی حرام منست
لبم به ذکر تو گویا بود، دلم با تست
که ذکر خیر تو کار علی الدوام منست
به کوی عشق، نخستین فدائی تو منم
سفیر خاص توام، وین صلای عام منست
هلا! که زندگی من عقیده است و جهاد
حسینیم من و، این ایده و مرام منست
اگر به کوفه گذار تو اوفتد، بینی
که برج و باروی آن شاهد قیام منست
 

 
از آ گروه منافق یکی بجا نبود!
حصار کوفه کنون شهربند [1] و دام منست!
مرا به جرم محبت کشیده اند به بند
حمایت از تو و عشق تو، اتهام منست!
به خاک و خون کشدم گر که دست ظلم، چه باک؟
که در حمایت دین استوار، گام منست
ازین سفر که در او خیر نیست، دیده بپوش [2] .
در آخرین نفس، این آخرین پیام منست
من این چکامه سرودم که مسلم بن عقیل
به روز حشر بگوید: (شفق)، غلام منست

---

[1] شهربند: زندان.
[2] در این مقام برای خواننده، این سوال مطرح می شود که: اگر در سفر کربلا، خیری نبوده است! آنهم برای سالار شهیدان، حسین بن علی علیه السلام!! پس از کدام سفر می توان چشم خیر داشت؟! با توجه به اینک شاعر در این بیت، فرازی از نامه ی حضرت مسلم بن عقیل را به امام حسین علیه السلام، بصورتی بسته و فشرده و نه به تفصیل، آورده است، نمی توان به مفهوم واقعی این فراز از نامه پی برد مگر اینکه دقیقا مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد. وقتی که حضرت زینب سلام الله علیها بعد از مشاهده ی آنهمه پرده های درد آفرین، خطاب به یزید می فرماید که: «ما رایت الا جمیلا!» باید در ترجمه ی اینگونه فرازهای دست نیافتنی، دست بدامان ارباب معرفت زد. مسلم بن عقل، از اصحاب خاص سالار شهیدان است و در گفتار و نوشتار این محرمان درگاه، راز و رمزی وجود دارد که اغلب در محدوده ی سخن نمی گنجد.