بیعت با امیر مؤمنان على علیه السلام ،به اتفاق تواریخ

بیعت با امیر مؤمنان على

به اتفاق تواریخ بعد از آن که مسلمانان از بى عدالتى هاى عثمان به ستوه آمدند، از شهرهاى مختلف جمع شده و او را به قتل رساندند. آن گاه همگى هجوم آوردند تا با امیر مؤمنان على علیه السلام بیعت کنند. آن حضرت وضعیت آن روز و حال مردم را چنین توصیف مى کند:

إلى أن انتکث علیه فتله، وأجهز علیه عمله، وکبت به بطنته، فما راعنی إلاّ والناس کعرف الضبع إلیّ ینثالون علیّ من کلّ جانب، حتى لقد وطئ الحسنان، وشقّ عطفای مجتمعین حولی کربیضة الغنم;1

عثمان آن قدر اسراف کرد که ریسمان بافته او باز شد و اعمال او مردم را برانگیخت و شکم بارگى او نابودش ساخت. پس مردم به من مهلت ندادند مگر آن که هم چون یال هاى پُرپشت کفتار به سمت من آمده و از هر طرف مرا احاطه کردند تا آن که نزدیک بود حسن و حسین لگدمال گردند و رداى من از دو طرف پاره شد، مردم چون گلّه هاى گوسفند مرا در میان گرفتند.

به راستى ابن تیمیّه بر چه مبنایى نوشته که بعضى با اکراه و زور با آن حضرت بیعت کرده اند؟
چه کسى بر سر آن ها شمشیر بلند کرده بوده که باید بیعت کنید؟ همان کارى که در سقیفه بنى ساعده و بعد آن انجام دادند.2
چه کسى براى مخالفان بیعت فرمان قتل صادر کرده بوده؟ همان طور که عمر در سقیفه (پیش از آن که مردم در مسجد بیعت کنند) فرمان قتل سعد بن عُباده را صادر کرد.
گذشته از این ها، آیا از نظر ابن تیمیّه نکث عهد و شکستن پیمان و بیعت، هیچ گناهى ندارد؟
آیا پیمان شکنى کسانى که بعد از بیعت کردن با امیرالمؤمنین علیه السلام پیمان شکسته و دست به شورش و قتل و غارت زدند و با آن حضرت جنگیدند ـ که از آن ها به عنوان ناکثین «پیمان شکنان» یاد مى شود ـ سبب سستى خلافت آن حضرت و بى اعتبارى بیعت عمومى مردم نمى گردد؟!


1 . نهج البلاغه: خطبه 3.
2 . ر.ک: شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید: 1 / 219