تمام روز های هفته را به انتظار جمعه ام

باسم رب المهدی

السلام علی مهدی الأمم

مولا جان!

تمام روزهای هفته را به انتظار جمعه ام

دوباره

صبـــــح،

ظــــــــــهر،

نــــــــــــــه،

غــــــــــــروب شد

نیـــــــــــــــــــــــــامدی.

آقاجون!

دلم قرار نمی گیرد از فغان ، بی تو

سپند وار زکف داده ام عنان ، بی تو

گردیدن دور حرمم گشته بهانه

شاید که شوم با تو دمی شانه به شانه

با آنکه نشان از گل روی تو ندیدم

جایی نبود کز تو نجویم نشانه

اما آقاجان!

تو در پیش منی ، من ز تو دورم

بیهوده تو را می طلبم خانه به خانه

تو با من و من با تو و افسوس که عمری

بی تو شده خون ِ دلم از دیده روانه

چون بلبل گمکرده گلی شاخه به شاخه

می خوانم و یابن الحسنم گشته ترانه

وقتی قرار شد بنویسم ز زلف یار

جانم رسید بر لب و رفت از کفم قرار

انگار پیچشی که به زلف کمند اوست

حرف از وصال می زند و مژده بهار

از لعل سرخ فام لبش تا به گیسویش

باشد مسافتی به میان نعیم و نار

بر من مگیر خرده چه سان بگذرم از آن

شیرین لبی که همچو عسل هست خوشگوار 

لب خواستگاه عاشق وارسته نیست ،‌ هست؟

نه، لب فرو گذارم و سنجم ز خود عیار

با لعل و زلف به جائی نمی رسم

باید نشان بجویم از آن عشق ماندگار

خواهم ز فکر ها که به سر داشتم کنم

هم توبه هم انابه ،‌ به چشمان اشکبار

آیا شود من حقیر و ضعیف و ذلیل و پست

باشم یکی ز خیل محبان کردگار

بر لوح دل نشان بندگیش را زنم رقم

مهر علی و آل علی گرددم شعار

گریم به غربت و غریبی اولاد فاطمه

بنشسته ام به راه مهدی زهرا در انتظار 

من کیستم که دم زنم از عشق آن امام 

عاشق بر اوست صد چو علی ابن مهزیار