راز شب ،می ربود از کف گران مردی آسمان همسر جوانی را

ماه آن شب خموش و سرگردان روی صحرا و دشت می تابید نور غمرنگ و خون پرور ماه همه جا را نموده بود سپید دانه دانه ستاره بر رخ چرخ همچو اشک یتیم می لرزید خواب گسترده بود خاموشی بر جهان پرده فراموشی مرغ شب آرمیده بود آرام چشم ایام رفته بود به خواب سایه نخل های به چهره نور از سیاهی کشیده بود حجاب باد در جستجوی گمشده ای چرخ می زد چو عاشقی بی تاب غرق شهر مدینه سر تا سر در سکوتی عمیق و رعب آور می کشید انتظار، خاک آن شب مقدم تازه میهمانی را می ربود از کف گران مردی آسمان همسر جوانی را آتش مرگ مادری می سوخت دل اطفال خسته جانی را مردی آرام لیک آهسته نوحه گر چند طفل دل خسته بر سر دوش، جسم بی جانی حمل می شد به نقطه ای مرموز همه خواهان به دل، درازی شب گر چه شب بود تلخ و طاقت سوز تا مگر راز شب نگردد فاش نبرد پی به راز شب دل روز راز شب بود پیکر زهرا که شب آغوش خاک گشتش جا راز شب بود بانوئی معصوم که چو او مردی از زمانه نزاد هیجده ساله بانوئی پرشور که سیه کرده چهره بیداد بانوئی کز سخن به محضر عام ریخت آتش به جان استبداد بانوئی شیردل، دلیر و شجاع که نمود از حقوق خویش دفاع گر چه زن بود لیک مردانه از قیام آتشی عظیم افروخت شعله ای برکشید از دل خویش که سیه خرمن ستم را سوخت درس احقاق حق و دفع ستم به جهان و جهانیان آموخت مردم خفته را ز خواب انگیخت آبروی ستمگران را ریخت سید محمد حسین «شهریار»