سرور جان رسول رویش، بتول نامش بتول خویش که گلبن احمدی جز این گل، طراز بستان دگر ندارد

مهی که چشم مه و ستاره، به خلوت او گذر ندارد
بغیر معمار آفرینش، ز طینت او خبر ندارد

چنان ز عصمت نقاب دارد، که شرم از او آفتاب دارد
صبا به کویش نمی برد ره، خرد از و پرده بر ندارد

مسنج با علم و عقل جاهش، که علم و عقلست عذر خواهش
مجو در آئینۀ خیالش، که وهم از آن سو گذر ندارد

عفاف ازو اعتبار گیرد، وقار از و برگ و بار گیرد
جهان و ایمان و صبر و تقوی، زنی چنین نامور ندارد

صفاش جز مصطفی نداند، وفاش جز مرتضی نداند
بجز خدیجه زنی به دامن، گلی فروزان گهر ندارد

سرور جان رسول رویش، بتول نامش بتول خویش
که گلبن احمدی جز این گل، طراز بستان دگر ندارد


گلی که دور از طراوات آن، به باغ رضوان گلی نروید
گلی که همزادِ رنگ و بویش، نهال هستی ثمر ندارد

گلی علی را جمیله همسر، گلی حسن را ستوده مادر
گلی بدامن حسین پرور، نه، گل چنین زیب و فر ندارد

گُو است کوثر ز پایۀ او، نشسته طوبی، به سایه او
ندیده چشمی طلایۀ او، که چشم احسان بدر ندارد

ذریعۀ محشر است زهرا، به خیر و شر داور است زهرا
گران بود این سخن برانکو، نگاه داور نگر ندارد

حدیث فضل ترا نشاید، که جز نبی از تو لب گشاید
«حمید» از عهده چون برآید، که بهره ای از هنر ندارد

حمید سبزواری