وجود مقدس ونازنین آقا صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه

کدام گوشه ی دنیا نهفته روی چو ماهت

اله من ز که پرسم نشان یوسف چاهت

چقدر ناز غزل را کشیده ام که سراید

شنیدم که تو یک روز جمعه بر میگردی /

کدام جمعه ؟ نمیشد اشاره میکردی . . . ؟

.

.

.

گفتم که روی خوبت از ما چرا نهان است ؟ /

گفتا تو خود حجابی ور نه رخم عیان است

گفتم که از که پرسم جانا نشان رویت ؟ /

گفتا نشان چه پرسی آن کوی بی نشان است . . .

.

.

.

مـژده‌ی آمـدنت قیمـت جـان می‌ارزد /

تاری از موی تو آقـا به جهـان می‌ارزد . . .

.

.

.

ای حریم کعبه محرم بر طواف کوی تو /

من به گرد کعبه می گردم به یاد روی تو

گرچه بر محرم بود بوئیدن گلها حرام /

زنده ام من ای گل زهرا ز فیض بوی تو . . .

تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت



به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم

یواشکی من و این چشم های مانده به راهت



هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم

صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت



چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت

نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر آهت



چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت

چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت



چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت

به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت



شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی

خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت



تمام شهر و محل را سپرده ام که بگویند

به هر کجا که تو هستی خدا به پشت و پناهت



دعاترین دعاها همین دعای نگار است

امان بده که بمیرم به پای بقیت الاهت

ای که بوی باران شکفته در هوایت

یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت

شد خزان به پایت بهار باور من

سایه بان مهرت نمانده بر سر من

جز غمت ندارم به حال دل گواهی

ای که نور چشمم در این شب سیاهی

چشم من به راهت همیشه تا بیایی

باغ من! بهارم! بهشت من! کجایی؟

جان من کجایی، کجایی؟

که بی تو دل شکسته ام

سر به زانوی غم نهاده ام، به گوشه ای نشسته ام

آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا

مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا

ای گل آشنا بیا، بیقرارم بیا

وای از این غم جدایی