ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
خداى متعال مى فرماید:
وَعَلامَاتٍ وَبِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدُونَ؛[1]
و نشانه هایى [دیگر نیز قرار داد]، و آنان به وسیله ستاره [قطبى] راه یابى مى کنند.
حضرت بارى تعالى انسان را با دو نیاز مادى و معنوى آفرید و خود هر دو نیازش را براى او فراهم آورد، بدو نمایاند و برخوردارى از آن را به خود انسان واگذارد، آن جا که مى فرماید:
إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا؛
[2] ما راه را بدو نمودیم یا سپاسگزار خواهد بود یا ناسپاسگزار.
پر واضح است که هر کسى با هر ایده و نگرشى، اگر با استفاده از نشانه هاى حقیقى جهت نما، طى مسیر کند قطعاً به مقصد مى رسد؛ بر عکس اگر اندیشمندترین انسان ها گام در بیراهه نهند، به یقین مقصدشان ترکستان خواهد بود که شاعر سروده است:
ترسم نرسى به کعبه ى اعرابى *** کین ره که مى روى به ترکستان است
در امور معنوى نیز همین قاعده صادق و جارى است، چه این که هرکس با هر گرایشى جویاى حقیقت و خواهان هدایت باشد و مسیر صحیح رسیدن به هدایت را انتخاب کرد و آن را بپیماید، به مدد الهى فرجامى خوش داشته و به منشأ نور خواهد رسید. همان گونه که براى یافتن راه در تاریکى ها و گستره پهناور دریاها و اقیانوس ها، ستارگان راهنمایان کاروانیان و کشتى سوارانند، خداى منان براى هدایت معنوى انسان ها چراغ هاى فروزنده و هدایتگرى مقرر فرموده است که استفاده از نور آنها رسیدنِ به مقصد را تضمین مى کند. یکى از این چراغ هاى هدایت، حضرت سیدالشهدا علیه السلام است، چنان که رسول خدا1 درباره ایشان فرمودند:
إن الحسین مصباح الهدى وسفینة النجاة؛[3]
به یقین حسین چراغ هدایت و کشتى نجات است.
گفتنى است، همان طور که سواران بر کشتىِ داراى ناخدایى کارآزموده، به مقصد مى رسند، سرنشینان کشتى نجات امام حسین علیه السلام نیز به ساحل امن مى رسند. نگاهى به تاریخ، روشن مى کند که چه بسیار گمراهانى که با روى کردن به سیدالشهدا علیه السلام در شاهراه راه هدایت قرار گرفتند و در مقابل، کسانى که با حضرتش سرِ کین و بى مهرى داشتند گرفتار خشم و کیفر الهى و در دنیا خوار و در برزخ گروگان اعمال خویش شدند.
مؤسسه فرهنگى رسول اکرم صلى الله علیه وآله