گزیده ناگفته هایی از حقایق عاشورا، نگاهی به اعتقاد قاتلان سیدالشهداء

نگاهی به اعتقاد قاتلان سیدالشهداء

به راستى عقیده آنان که در کربلا بوده اند و با سیدالشهداء علیه السلام جنگیده اند چه بوده است؟

طبرى تاریخ نگار اهل سنّت مى نویسد: روز عاشورا یکى از افراد سپاه ابن زیاد به نام یزید بن معقل از دشمنان سیدالشهداء علیه السلام به بریر بن خضیر ـ که از علماء قرآن شهر کوفه و از یاران حضرت بود ـ مى گوید: مى بینى خدا چه روزگارى را براى تو رقم زده است؟

بریر پاسخ داد: آن چه خدا براى من پیش آورد، سعادت و نیک بختى است و آن چه براى تو پیش آمده، شقاوت و بدبختى است.

یزید بن معقل گفت:

دروغ مى گویى! تو پیش از این نیز دروغ گو بودى. آیا به یاد دارى زمانى که در قبیله بنى لوذان این دروغ ها را به عثمان مى گفتى و معاویه را گمراه و گمراه کننده و على بن ابى طالب را پیشواى حق و هدایت مى پنداشتى؟

بریر گفت: گواهى مى دهم که اعتقاد من همین است که گفتى.
یزید بن معقل گفت: من نیز گواهى مى دهم تو از زمره گمراهان هستى.
بریر گفت: آیا حاضرى مباهله کنى و بعد مبارزه کنیم؟
یزید بن معقل گفت: آرى.
آن گاه هر دو حرکت کردند و قبل از مبارزه دست به دعا برداشتند و دروغ گو را لعنت کردند و از خدا خواستند که کسى را که بر حق است بر دیگرى چیره گرداند و بعد مبارزه آغاز شد و بریر، یزید بن معقل را کشت.1
نکته این است که در روز عاشورا سخن از حقانیت امیر مؤمنان على علیه السلام و یا عثمان مطرح است. هوادارى از على علیه السلام و پیروى از عثمان محلّ اختلاف و منشأ جنگ است.
طبرى در مورد دیگرى مى نویسد: هنگامى که نافع بن هلال از یاوران امام حسین علیه السلام پا به میدان رزم نهاد، رجز خواند و گفت: من معتقد به دین على علیه السلام هستم.
فردى از سپاه ابن زیاد به نام مزاحم بن حریث براى مبارزه با او به میدان رفت و در جواب نافع گفت: من هم معتقد به دین عثمان هستم.2
ابن اثیر جزرى در کتاب الکامل فى التاریخ و ابن کثیر در البدایة والنهایه به نقل این اتّفاق مى پردازند،3 ولى نمى گویند که طرف مقابل او در پاسخ گفت: من معتقد به دین عثمان هستم.
چرا؟ چون باید مخفى بماند تا کسى قاتلان سیدالشهداء علیه السلام را نشناسد تا در قرن ها بعد افرادى بتوانند بگویند که خود شیعیان، حسین بن على را به شهادت رساندند.
مورّخین مى نویسند; ابن زیاد در نامه اى به عمر سعد نوشت:
حسین و یارانش را از آب منع کن تا قطره اى به آن ها، آب نرسد، همان طورى که با خلیفه مظلوم عثمان بن عفان این کار را کردند!4
نوشته اند: وقتى اسیران اهل بیت علیهم السلام را به مدینه منوره برگرداندند و بانوان بنى هاشم شیون و ناله زدند و به عزادارى پرداختند، راوى گوید: در آن هنگام نزد عمرو بن سعید اشدق رفتم.
عمرو با دیدن آن صحنه خندید و شعرى را در دشمنى با اهل بیت علیهم السلام خواند و بعد از آن گفت: این عزا و مصیبت در مقابل مصیبت عثمان بن عفّان است!5
با توجه به این مطالب معلوم مى شود که در کربلا چه جبهه اى در مقابل چه گروهى قرار گرفته بودند. آرى از آغاز جنگ پاى عثمان در کار بوده و تا پایان که ورود اهل بیت علیهم السلام به مدینه بود، باز هم سخن از عثمان به میان مى آید.


1 . تاریخ طبرى: 4 / 328 ـ 329، الکامل فى التاریخ: 4 / 66.
2 . تاریخ طبرى: 4 / 331.
3 . الکامل فى التاریخ: 8 / 199، البدایة والنهایه: 8 / 199.
4 . تاریخ طبرى: 4 / 311، الاخبار الطوال: 255، البدایة والنهایه: 8 / 189.

5 . همان.

کتب و تألیفات کتاب های اعتقادی گزیده ناگفته هایی از حقایق عاشورا