پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اعتقادات وهابیون این است که گریه برای مرده را بدعت می‌دانند و می‌گویند که هر بدعتی حرام است. در این نوشتار قصد داریم با ذکر چند نکته، به بررسی و نقد وهابیون در این موضوع بپردازیم.
معتقدین به بدعت بودن گریه به روایتی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در این زمینه استدلال می‌کنند که: «فإن رَسُولَ اللهِ صلى الله علیه و سلم قال أن الْمَیِّتَ لَیُعَذَّبُ بِبُکَاءِ أَهْلِهِ علیه.[۱] میت با گریه‌های بستگانش در عذاب میافتد».
در پاسخ به این استدلال ذکر چند نکته الزامی است. نکته اول؛ از یک طرف یکی از عقاید وهابیون این است که مرده از دنیا بی‌خبر است و از طرفی دیگر طبق این حدیث، مرده از دنیا خبر دارد. چرا که وقتی گریه اطرافیانش را می‌شنود دچار عذاب می‌شود و این تناقضی آشکار در مکتب وهابیون است.
نکته دوم؛ در قسمتی دیگر از صحیح بخاری آمده است که:
«أَنَّ بن عُمَرَ رَفَعَ إلى النبی إِنَّ الْمَیِّتَ لیعذب فی قَبْرِهِ بِبُکَاءِ أَهْلِهِ فقالت وَهَلَ بن عمر رحمه الله إنما قال رسول اللَّهِ إنه لَیُعَذَّبُ بِخَطِیئَتِهِ وَذَنْبِهِ وَإِنَّ أَهْلَهُ لَیَبْکُونَ علیه الْآنَ[۲] روزى در حضور عایشه، عبداللَّه بن عمر به نقل از پیامبر گفت: "میت با گریه خویشانش در قبر عذاب مىشود."
عایشه در واکنش چنین گفت: "فرزند عمر فراموش کرده است، بلکه رسول خدا چنین فرمود که مرده در قبر به خاطر گناهانش عذاب مىشود، در حالى که نزدیکانش نیز در آن هنگام براى وى مىگریند".»
در قسمتی دیگر از صحیح بخاری آمده است که:
«.... ما حَدَّثَ رسول اللَّهِ صلى الله علیه و سلم إِنَّ اللَّهَ لَیُعَذِّبُ الْمُؤْمِنَ بِبُکَاءِ أَهْلِهِ علیه وَلَکِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه و سلم قال إِنَّ اللَّهَ لَیَزِیدُ الْکَافِرَ عَذَابًا بِبُکَاءِ أَهْلِهِ علیه وَقَالَتْ حَسْبُکُمْ الْقُرْآنُ- ولا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى- (قال بن عَبَّاسٍ رضی الله عنهما عِنْدَ ذلک وَاللَّهُ) هو أَضْحَکَ وَأَبْکَى قال بن أبی مُلَیْکَةَ والله ما قال بن عُمَرَ رضی الله عنهما شیئا.[۳]
سوگند به خدا که هرگز پیامبر صلی الله علیه و آله نفرمود که میت با گریه خویشانش در قبر عذاب مىشود، بلکه ایشان چنین بیان داشت که خداوند عذاب کافر را با گریه بستگانش افزون مىکند.
عایشه سپس سخن خود را با این جمله پى گرفت که قرآن شما را در این باره کفایت مىکند که فرمود: "هیچکس گناه دیگرى را به دوش نمىکشد".
آنگاه ابن عباس بر این جمله تاکید کرد که پروردگار مىخنداند و مىگریاند. روایت‌گر این ماجرا مىگوید که چون سخن ابن عباس به پایان رسید، عبداللَّه بن عمر سکوت کرد و سخنى نگفت».
پیرامون گریه بر امام حسین (علیه السلام) هم سابقاً نوشتار ارائه شد.[۴]
منابع:
[۱]. أبو عبدالله محمد بن إسماعیل البخاری، صحیح البخاری، ج ۱ ص ۴۳۳،
بیروت: دار ابن کثیر، الیمامة، ۱۹۸۷، تحقیق : د. مصطفى دیب البغا
[۲]. همان، ج ۴، ص ۱۴۶۲
[۳]. همان، ج ۱ ص ۴۳۲
[۴]. بنگرید به «آیا گریه کردن بر امام حسین بدعت است؟»
