این مرد علی ابن ابی طالب _علیه السلام_ بود

تصور کنید شخصی را که تمام مردم شهر وامدار اویند، اما در فاصله چندروز، بی جرم و بی جنایت، یکباره مردم از او روی بگردانند. این مرد علی ابن ابی طالب _علیه السلام_ بود.

این مرد در عزلت غربت خویش و در میانه خانواده اش عزادار شهادت عزیزترین عزیزانش بود.

همین که همسرش را می دید غمی سنگین بر دلش می نشینند وبا خوشه های خشم وغم، گلوگیرش می شوند...

   فرموده بود: "پیامبر را در پیراهنش غسل دادم.

برای همین است که فاطمه می گفت: پیراهن را به من نشان بده .

نشانش که می دادم، آن را می بویید و بیهوش می شد. من هم ناچار وقتی این صحنه را دیدم پیراهن را پنهان کردم".

[بحارالانوار، ج 43، ص 157]

چه چاره کند مولا؟ جز پنهان کردن پیراهن، مگر می توانست کاری دیگر کند.  بانوی مهربان دلبستهء حضرت پدر بود. ام ابیهایش می فرمود؛ یعنی "مادر باباش" .

سرای پر از مهرشان ماتمسرا، غمکده، بیت الحزن بود.