فدک در فراز و نشیب ، نقد و بررسى حدیث انحصارى، محور دوم: قرآن حدیث «لا نورث» را تکذیب مى کند

محور دوم: قرآن حدیث «لا نورث» را تکذیب مى کند

دومین محور قابل بررسى در مورد حدیث ابوبکر این است که قرآن کریم آن حدیث را تکذیب مى کند. ابوبکر از پیامبر صلى اللّه علیه وآله نقل مى کند که حضرتش فرمود: «إنّا معاشر الأنبیاء لا نورث».
در حالى که قرآن مجید مى فرماید:

(وَوَرِثَ سُلَیْمانُ داوُودَ)(1).

و سلیمان وارث داوود شد.

همچنین قرآن از زبان زکریّا علیه السلام این گونه نقل مى نماید:
(وَإِنّی خِفْتُ الْمَوالِیَ مِنْ وَرائی وَکانَتِ امْرَأَتی عاقِرًا فَهَبْ لی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا * یَرِثُنی وَیَرِثُ مِنْ آلِ یَعْقُوبَ وَاجْعَلْهُ رَبِّ رَضِیًّا)(2).
و من پس از خود از بستگانم بیمناکم و در حالى که زنم نازا و عقیم است. پس تو از جانب خود ولىّ و جانشینى به من ببخش، که از من ارث برد و از خاندان یعقوب نیز ارث برده و او را اى پروردگار من مورد پسند و رضایت خود گردان.

بدیهى است که هر چه بر خلاف کتاب خدا باشد به طور حتم و ضرورت مردود است، زیرا حقیقتِ معناى میراث در لغت و در شرع عبارت است از انتقال آن چه که از ارث گذارنده بر جاى مانده است به وارثان او بعد از فوتش ـ چه مِلک باشد چه حق ـ آن هم مطابق با حکم الهى که در فقه بیان شده است.

 

روشن است که حمل کردن این موضوع بر نبوّت و علم خلاف ظاهر است. چرا که نبوّت از امورى نیست که بتوان آن را از خداوند طلب کرد، زیرا نبوّت به انتخاب و گزینش الهى است و هیچ فردى در آن نقشى ندارد و درخواست و طلب هیچ فردى نیز در آن اثرى نخواهد گذاشت.

فراتر این که در آیات قرآن قرینه هاى متعدّدى وجود دارد که تأکید مى کند که مقصود از میراث، مال و دارایى است، نه نبوّت و علم.
در آیه اى از قرآن درباره داوود و سلیمان علیهما السلام آمده است:
(وَکُلاًّ آتَیْنا حُکْمًا وَعِلْمًا)(3).
و به هر یک از آنان داورى و دانش فراوان دادیم.
قرآن کریم درباره یحیى علیه السلام مى فرماید:
(وَآتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا)(4).
و ما در کودکى حکم (پیامبرى) به او دادیم.
در آیه دیگر زکریّا علیه السلام در دعاى خود از خداوند فرزندى خواست تا ولىّ او باشد و موالى او را از میراث وى محروم نماید و این جز در مال و دارایى محقّق نمى گردد، همچنین زکریّا از خداوند فرزندى خواست که مورد رضایت باشد، در حالى که هیچ پیامبرى نیست مگر آن که مورد رضایت است(5).
این جا نظر نگارنده نامه را به این نکته جلب مى نماییم که از چیزهایى که سخن ما را تأکید مى کند بیان صریح عدّه اى از مفسّران بزرگ اهل تسنن است. آن ها مى گویند: مقصود در این آیات، ارثِ مال و دارایى است، نه علم و نبوّت.
این نکته براى پژوهشگرى که در ذیل این آیات به تفسیر طبرى، رازى و دیگر تفاسیر نامدار مراجعه کند هویداست. از این رو، تلاش برخى از افراد براى منصرف کردن آیات از ظواهرشان در راه دفاع از ابوبکر ساقط شده و بى ثمر مى گردد.

(1) سوره نمل: آیه 16.
(2) سوره مریم: آیات 4 و 5 .
(3) سوره انبیاء: آیه 79.
(4) سوره مریم: آیه 12.
(5) اشاره به سوره مریم: آیات 4 و 5.