فدک در فراز و نشیب ، مطالبه فدک و ارائه دلیل

مطالبه فدک و ارائه دلیل

نویسنده نامه در فرازى دیگر مى نویسد:

ما به جهتى دیگر نمى توانیم این مطلب را از او (یعنى حضرت زهرا علیها السلام) بپذیریم، و آن جهت لزوم عدالت بین فرزندان است.
در پاسخ به این بخش از نامه کافى است بگوییم که این سخن اعتراض به رسول خدا صلى اللّه علیه وآله است در آن چه فرموده و انجام داده; چرا که روایات و اخبار بسیارى دلالت دارند بر این که آن حضرت صلى اللّه علیه وآله این کار را به پیروى از کلام خداى متعال که مى فرماید: (وَآتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ)(1) انجام داده است، چنان که دانستید.
افزون بر این، باید گفت که این سخن، مشکل تصرّف فدک توسّط ابوبکر را حل نمى کند، زیرا به هر حال تصرّف در ملک غیر است و همین موضوع بحث کنونى ماست: یعنى مطالبه فدک و ارائه دلیل.
هنگامى که فدک به وسیله ابوبکر تصرّف شد، حضرت زهرا علیها السلام بر این رفتار اعتراض کرد و مِلک خویش را طلب نمود. ابوبکر در پاسخ، از ایشان شاهد و دلیل خواست تا ثابت شود که فدک مِلک شخصى و عطاى پدر بزرگوار ایشان است(!!).
بدیهى است که در احکام اسلام ـ در فقه تمام فرق و مذاهب آن ـ بیان شده است که از کسى که مِلکى در اختیار اوست دلیل و شاهد طلب نمى شود، بلکه ارائه دلیل بر آن کسى لازم است که خلاف آن ملکیّت را ادّعا مى کند.
این موضوع چنان روشن است که حتّى کسانى که اندکى از تعالیم شریعت اسلام را آموخته اند نیز آن را مى دانند. از این رو اگر ابوبکر این حکم را مى دانسته و خلاف آن عمل کرده است «ظالم» و اگر نمى دانسته «جاهل» است... .
البتّه پیش از این بیان شد که به اتّفاق همه دانشمندان کسى که ظالم و یا جاهل باشد هرگز شایستگى امامت را ندارد. پس با کمال بى طرفى ملاحظه مى کنید که چگونه مسئله فدک به امامت مسلمین ارتباط دارد!
با این حال، آن بانو به عنوان شاهد امیر مؤمنان على، امام حسن و امام حسین علیهم السلام و اُمّ ایمن را نزد ابوبکر آورد تا آنان گواهى دهند که رسول خدا صلى اللّه علیه وآله فدک را به آن گرامى بخشیده است... .
البتّه این قضیّه در روایت ابو سعید خُدرى و ابن عبّاس ـ چنان که در مصادر عامه آمده ـ نیز نقل شده است(2).
آرى فقط اینان بودند که به چشم خود دیدند که رسول خدا صلى اللّه علیه وآله فدک را به حضرت زهرا علیها السلام بخشیده است، زیرا آن حضرت این بخشش را در منزل آن بانو و در حضور این گرامیان انجام داده بود، نه در مسجد و در میان مردم.

(1) سوره اسراء: آیه 26.
(2) الدر المنثور: 5 / 273 و 274.