محبت عظیم امام حسین علیه السلام‏ ،به حال دشمنان خود که بنا بود به جهنم بروند گریه کردند.

محبت عظیم امام حسین علیه السلام‏

امام حسین علیه السلام روز عاشورا، در گرما گرم جنگ، با صداى بلند گریه کردند؛ کارى که آن حضرت در جنگ‏هاى پیشین انجام نداده بود. نه او و نه برادر و نه پدرش هیچ کدام در میدان محاربه چنین کارى نکرده بودند، اما وجود مقدس آن حضرت در معرکه جنگ با صداى بلند گریه کرد، چنین کارى مرسوم نبوده و نیست و بر خلاف قوانین جنگ است.

اما چرا گریه کردند؟ در روایات جواب این پرسش نیامده است، اما عده‏اى گفته‏ اند که امام علیه السلام به حال دشمنان خود که بنا بود به جهنم بروند گریه کردند. آن بزرگوار مى‏ دید که عده زیادى از مردم از سر ناآگاهى یا براى به دست آوردن مطامع ناچیز دنیایى راهى جهنم هستند و به حال آنان گریه کردند.

آن‏قدر غفلت و تباهى بر سر این لشگر زبون و ذلیل سایه افکنده بود که حتى نگذاشتند نصیحت‏هاى جگر گوشه رسول‏ خدا صلى الله علیه وآله به گوش همگان برسد و هنگامى که آن حضرت در مقابل اهل کوفه ایستادند و خواستند آخرین سخن خود را بازگو نمایند و حجت را تمام کنند، عده‏اى بر طبل کوبیدند تا مردم نتوانند سخنان آن حضرت را بشنوند. اما در عین حال عده‏اى با شنیدن سخنان آن حضرت توبه کردند و در همان لحظه در رکاب سیدالشهدا علیه السلام جان خود را فدا نمودند.