عاقبت خیر و شر ،

عاقبت خیر و شر

دو هم درس و هم عصر و دو هم‏شهرى بودند، یکى ابن ابى العزاقر شلمغانى و دیگرى حسین بن روح.
بعد از محمد بن عثمان عَمْرى از ناحیه مقدس حضرت ولى ‏عصر -عجل اللَّه تعالى فرجه الشریف - نیابت به نام حسین بن روح صادر شد. این امر باعث اوقات تلخى و تکدر خاطر شلمغانى شد، چرا که در بین شیعیان نسبت به حسین بن روح از وجهه اجتماعى بهترى برخوردار بود، اما حسین بن روح به خاطر یک موضوع بین فقهاى شیعه به چنان مقام و مرتبى رسید که بر سخن او به عنوان یک روایت اعتماد مى‏ کردند و مى‏کنند.
ماجرا از این قرار بود که روزى حسین بن روح در مورد جریانى سخن مى‏گفت. از او مى‏پرسند: آیا این سخن از خودت بود یا از حضرت؟
پاسخ داد: اگر از آسمان به زمین فرو افتم برایم آسان‏تر از آن است که از خود چیزى بگویم.(1)
«مى‏بینیم حسین بن روح به خاطر یک سخن این چنین مى‏آشوبد و ابن ابى‏العزاقر شلمغانى به خاطر کدورتى که بر دل مى‏گیرد آن چنان منحرف مى‏شود که حضرت ولى عصر - عجل اللَّه تعالى فرجه الشریف - او را لعنت کردند.

---

 1) بحارالانوار، ج 44، ص 274.