حسرت ابدى‏،1500 نفر همراه امام حسین علیه السلام وارد کربلا شدند

 حسرت ابدى‏

در برخى از کتب تاریخى آمده است که حدود 1500 نفر همراه امام حسین علیه السلام وارد کربلا شدند و تمام آنها امام حسین علیه السلام را به عنوان امام سوم مى‏شناختند و از این‏که سیدالشهداء علیه السلام را در فشار و سختى مشاهده مى‏کردند حقیقتاً اندوهگین بودند و چه بسا مى‏گریستند، اما تنها تعداد کمى از این جمعیت هزار و پانصد نفرى از فرصت همراهى با سیّدالشهداء علیه السلام استفاده کردند که بنا بر نقل تاریخ فقط 72 نفر تا آخر در کنار حضرت ماندند و به رستگارى و شهادت نائل آمدند.

فردى به نام عبیداللَّه بن حر جحفى که اجمالاً نام وى را شنیده‏اید، یک شخصیت سرشناس و رئیس قوم و طایفه خود بود. امام حسین علیه السلام او را به یارى خود دعوت نمودند.

اگر تصور شود که امام علیه السلام نیازمند یارى این شخص بود هرگز به آن هزار و پانصد نفرى که با وى بودند نمى‏فرمود: اینها فقط با من کار دارند و قصد دارند مرا بکشند و با شما هرگز کار ندارند. شما آزادید و مى‏توانید بروید.
حضرت به عبیداللَّه بن حر فرمودند: بیا تا فردا نزد جدّم رو سفید باشى.
او در پاسخ گفت: یا اباعبداللَّه، یک شمشیر بى‏نظیر دارم که به شما هدیه مى‏دهم.
در جنگ‏ها رسم بر این بود که اگر شمشیر فردى در جنگ مى‏شکست، آن شخص شکست خورده تلقى مى‏شد. شمشیرهایى از جنس فولاد وجود داشت که به دلیل مقاومت فوق العاده بر اثر زد و خورد کم‏تر مى‏شکست، یا هرگز نمى‏شکست، لذا شمشیرها متفاوت بودند و به مقدار استحکام‏شان ارزش و مرغوبیت داشتند.
عبیداللَّه گفت: این شمشیر از آن شمشیرهایى است که در جنگ هرگز نمى‏شکند. آن‏را به همراه اسبى که بسیار تیز هوش و پر استقامت است به شما هدیه مى‏دهم.
عبیداللَّه تصور مى‏کرد که امام علیه السلام محتاج اسب و شمشیر مى‏باشد، لذا چند بار ضمن تکرار مدح شمشیر و اسب خود، از اهداى آن به امام‏علیه السلام صحبت نمود.
امام علیه السلام فرمودند: اسب و شمشیر از آن خودت باشد، اگر خودت به یارى ما مى‏آیى، اسب و شمشیر هم اگر نداشته باشى، در اختیارت خواهم گذاشت.
عبیداللَّه پاسخ داد: معذورم.
پس از پایان یافتن واقعه عاشورا و شنیدن خبر شهادت حضرت سیدالشهداء علیه السلام وجدانش آرام نگرفت و با خود گفت: حال چه مى‏شد اگر به همراهى امام علیه السلام مى‏رفتى؟ خلاصه انسان روزى خواهد مرد و اگر در راه خدا کشته مى‏شدى چه مى‏شد؟
از این نکوهش که وجدانش بر او وارد مى‏آورد، بسیار غمگین و ناراحت شد و کنار مزار سیدالشهداء علیه السلام آمد و سر خود را بر قبر حضرت مى‏زد و مى‏گریست، اما سودى نداشت، زیرا فرصت از دست رفته بود. او مى‏توانست یکى از آن هفتاد و دو نفرى باشد که صدها میلیون، بلکه میلیاردها انسان از زمان شهادت‏شان تا به‏حال در مقابل قبرشان مى‏ایستند و مى‏گویند:
«بأبی أنتم و أمی؛ پدر و مادرم فداى‏تان باد.(1)»
«قدم گذاردن در امور خیر نیاز به تأمل زیاد ندارد، چراکه در این صورت گرفتار وسوسه و دو دلى خواهد شد. انسان باید فرصت را غنیمت بداند. خدا و پیامبر هم فرموده‏اند که در حد توان خود از فرصت‏ها استفاده کنید و آنها را ارزشمند بدانید».

---

 1) مصباح کفعمى، ص 503، زیارت شهدا.