عنایت و دعاى امام صادق علیه السلام‏ ،«خدا لعنت کند آنانى که در حق تو - اى فاطمه علیها السلام - ظلم کردند»

 عنایت و دعاى امام صادق علیه السلام‏

از «بشّار مکارى» نقل شده است که گفت: «زمانى که امام صادق علیه السلام در کوفه(1) بودند، به حضورش رسیدم. طبقى از خرماى طبرزد(2) پیش رو داشت و از آن میل مى ‏نمود. چون مرا دید فرمود: اى بشار، نزدیک شو و از این خرما بخور.
گفتم: خدا گوارایت کند و مرا فدایت گرداند، از چیزى که در راه خود به این‏جا دیده‏ ام، سخت ناراحتم و دلم را به درد آورده است.
امام علیه السلام فرمود: به حقى که بر گردن تو دارم، نزدیک شو و از این خرما بخور.
نزدیک شدم و قدرى خوردم. آن‏گاه امام علیه السلام [با این‏که از آن چه بشار دیده بود آگاهى داشت‏] فرمود: چه ماجرایى این چنین تو را رنجانده است؟
گفتم: یکى از مأموران حکومتى [با تازیانه یا چوب‏دستى ]بر سر زنى مى‏ کوفت و او را به سوى زندان مى ‏برد و آن زن فریاد مى ‏زد: از خدا و پیامبرش یارى مى ‏طلبم؛ اما هیچ کس به مددخواهى او پاسخ نمى ‏داد.
امام علیه السلام پرسید: چرا آن مأمور حکومتى با او چنین مى ‏کرد؟
بشار پاسخ داد: مردم مى ‏گفتند که آن زن به زمین خورده و گفته: «خدا لعنت کند آنانى که در حق تو - اى فاطمه علیها السلام - ظلم کردند» و به همین دلیل با او چنان رفتار مى ‏شد.
بشار مى ‏گوید: امام صادق علیه السلام از خوردن دست کشید و چنان گریست که محاسن، سینه و دستمال او از اشک، تَر شد. آن‏گاه فرمود:
  اى بشّار! برخیز تا به مسجد سهله برویم و به درگاه خداى - عزّوجل - دعا کنیم و آزادى آن زن را از حضرت احدیت بخواهیم.
بشار مى ‏گوید: آن گاه امام علیه السلام یکى از شیعیان خود را به کاخ حکومتى فرستاد و به او فرمود: تا پیک من نزد تو نیامده، آن‏جا را ترک مکن [یعنى منتظر باش و ببین با آن زن چه مى ‏کنند] و اگر براى آن زن پیشامدى رخ داد، ما را مطلع کن.
به همراه امام صادق علیه السلام به مسجد سهله رفتیم و هر یک دو رکعت نماز گزاردیم، سپس امام علیه السلام دست به سوى آسمان بلند کرده، به درگاه احدیت عرضه داشت: أنت اللَّه لا اِله الاّ أنت... (و دعا را تا به آخر خواند). آن‏گاه سر به سجده نهاد و در آن حال جز صداى نفس کشیدن از او شنیده نمى ‏شد. سپس سر از سجده برداشت و فرمود: برخیز که آن زن آزاد شد.
هر دو از مسجد بیرون شدیم و در میانه راه، مردى که امام علیه السلام او را به مأموریت فرستاده بود به ما رسید. امام علیه السلام به او فرمود: چه خبر؟
گفت: حاکم آن زن را آزاد کرد.
حضرت پرسید: آزادى او به چه صورت بود؟
گفت: نمى ‏دانم، اما هنگامى که کنار درب دارالحکومه ایستاده بودم، حاجب حاکم، آن زن را خواست و از او پرسید: چه چیزى بر زبان رانده ‏اى؟
زن گفت: چون به زمین افتادم، گفتم: خدا لعنت کند آنانى که در حق تو - اى فاطمه علیها السلام - ظلم کردند؛ و بر سرم آمد آن‏چه آمد.
حاجب دویست درهم به آن زن داد و بدو گفت: این را بستان و امیر را حلال کن.
زن از گرفتن درهم‏ ها خوددارى کرد. حاجب، امیر را از واکنش زن با خبر کرد. سپس بازگشت و به زن گفت: به خانه‏ ات برگرد (تو آزاد هستى) و زن به سوى خانه خود روان شد.
امام صادق علیه السلام پرسید: آن زن از گرفتن درهم خوددارى کرد؟
گفت: در حالى از گرفتن آن مبلغ خوددارى کرد که - به خدا سوگند - بدان محتاج بود.
امام صادق علیه السلام کیسه‏ اى حاوى هفت دینار از جیب مبارک خود درآورد و به آن مرد داد و به او فرمود: به خانه آن زن برو و سلام مرا به او برسان و این دینارها را به او بده.
بشار مى ‏گوید: هر دو روانه خانه آن زن شدیم و سلام حضرتش را به او رسانیدیم.
زن گفت: شما را به خدا سوگند، آیا جعفربن محمد علیهما السلام مرا سلام داده است؟
به او گفتم: خدا تو را رحمت کند، به خدا سوگند که جعفربن‏ محمد علیهما السلام تو را سلام داده است.
زن گریبان چاک داد و بى‏ هوش بر زمین افتاد. کمى درنگ کردیم تا به هوش آمد و از ما خواست تا گفته خود را تکرار کنیم و به درخواست او سه بار سلام امام علیه السلام را تکرار کردیم. آن‏گاه دینارها را به او داده، گفتیم: بستان که اینها را نیز حضرت براى تو فرستاده است و به آن شاد باش.
زن، کیسه دینارها را گرفت و گفت: از حضرت (امام صادق علیه السلام) بخواهید تا براى این کنیزش، از خدا طلب عفو و بخشش کند، زیرا کسى را نمى ‏شناسم که چون او و پدرانش وسیله توسل به سوى خدا باشند».
«بنابر آنچه بیان شد، امام صادق علیه السلام با شنیدن ماجراى آن زن سخت گریسته، به مسجد سهله رفته، براى آزادى او - که در راه حضرت زهرا علیها السلام زندانى شده بود - دعا کردند. در چنین صورتى آیا پذیرفتنى است، امام زمان - عجل اللَّه تعالى فرجه الشریف - که داغدار مصائب پدران، به ویژه مادرشان حضرت زهرا علیها السلام است، خدمات و زحمات شما دوستداران صدیقه کبرى فاطمه زهرا - سلام اللَّه علیها - را نادیده گرفته، براى شما دعا نکند؟ بى ‏تردید چنین نخواهد بود».

---

 1) لازم به ذکر است که امام صادق علیه السلام چندین بار توسط منصور دوانیقى، از مدینه تبعید شدند و این جریان در زمانى اتفاق افتاده که حضرت در کوفه در تبعید به سر مى ‏بردند.
 2) این خرما را به دلیل شیرینى زیاد به شکر طبرزد تشبیه کرده‏ اند.