تـــــو دلیــــــل اعتبـــــــــار گنبــــــــــد و نقّـــاره ای آهــــــــن و سنـــــگ از وجود تو مقدّس می شود

دکترم گفته مریض است؛ دلــش را ببرد

گــــره بر پنجره فــولادِ خراســان بزند...

دارم از پنجره فولاد شمـــــــــا می شنوم

هرکه دارد هوس کرب و بلا برخیزد

اخ که دلم رفت توی صحن اسماعیل طلا...

چه صفایی داره شبها این صحن...

آهــــــو آمد ســـــوی تو آرام شد، پس می شود

در حریمـت هر که ناکس می رود کس می شود

یک عبـــــــای آبی و عمـــــــــامه ای از جنس نور
آسمــــــان ازدست این گنبـــــد ملبّس می شود

تـــــو دلیــــــل اعتبـــــــــار گنبــــــــــد و نقّـــاره ای
آهــــــــن و سنـــــگ از وجود تو مقدّس می شود

دل اگــــــر تاریک باشــــــد در حــریمت چون کلاغ
زود در بیـــــن کبوتـــــــــــر ها مشخّص می شود

پنجــــــــــره فــــولاد، سقّــــــــاخانه و گنبـــــد طلا

هر که در صحـــن است محو این مثلّث می شود.

غمناکم و از کوی تو با غم نروم..
جز شاد و امیدوار و خرم نروم...
از درگه همچون تو کریمی..
هرگز نومید کسی نرفت و من هم نروم...