تفاوت «امام پرستی» با «محبت و معرفت نسبت به امام»

با سلام خدمت تمام دوستان عزیز؛

در حین ملاحظه نظرات دوستان در کامنتها، نظر یکی از دوستان عزیز، توجّهم را جلب کرد.

بنده هم در ذیل همان نظر این دوست محترم،‌ جواب فرمایش ایشان را نوشتم.

اما از آنجا که هم سؤال و نظر این دوستمان، سؤال خیلی از ما می‌باشد و از طرف دیگر، جواب آن را بسیار مختصر، ساده و طوری که برای همه فهم آن آسان باشد نوشتم، و از طرفی احتمال دادم شاید برخی دوستان عزیز مراجعه کننده، آن مطلب را در قسمت کامنتها نبینند، به همین دلیل عین آن سؤال و جواب را در اینجا قرار دادم. امیدوارم برای همه مفید باشه.

  

ایشان در ذیل یکی از مطالب وبلاگ، اینطور مرقوم فرموده بودند که؛

«سلام عزیز

سایت جالبی داری ولی .....

اگر کمتر امام پرستی (حضرت علی) و خرافات پرستی کنی (امام زمان) خیلی بهتره.

تو خودت میدونی که در قرآن و حدیث های قدسی هیج امام زمانی وجود نداره و اصل کار ما قرآن است نه خرافات پرستی (چاه پرستی(».

این عین مطلب ایشان بود.

و اما مطلبی که بنده در جواب این دوست عزیز عرض کردم چنین است:

سلام بر دوست عزیز

امیدوارم خوب و سالم و موفق باشی.

از اینکه از وبلاگ بنده دیدن کرده و آن را لایق نظر دادن دیدید سپاسگزارم.

واما در جواب از فرمایش شما که فرمودید «امام پرستی» و «خرافات پرستی» بد است،

‌من هم باهاتون موافقم و شدیداً باید از این دو کار جلوگیری کرد.

اما دوست عزیز:

«ابراز محبت نسبت به امام» با «امام پرستی» خیلی فرق می‌کنه. اگر بیان و ذکر معجزات و کرامات و زندگینامه اهل بیت و ائمه(ع) را امام پرستی می‌دونی، این که امام پرستی نیست،‌ بلکه «شناخت و محبت نسبت به امام» است.

و اگر محبّت نسبت به امام، «امام پرستی» است،‌ پس خیلی از ما و شما؛‌ پدر، مادر، همسر و فرزندانمان را از امام و بلکه از خدا بیشتر دوست داریم، پس ما باید به همسر پرستی و فرزند پرستی محکوم باشیم، و حال اینکه هیچ عاقلی این حرف رو نمیزنه. چون «محبت» با «پرستش» فرق می‌کنه.

و اما اینکه فرمودی «در قرآن و حدیث‌های قدسی، هیچ امام زمانی وجود نداره»؛

باید خدمت شما عرض کنم،‌ امیدوارم به اندازه کافی مطالعات قرآنی داشته باشید که بتوانم جواب حضرتعالی را بدهم.

جنابعالی می‌دانید که در سوره حشر، ‌آیه 7، خداوند متعال می‌فرماید «مَا آتاکُم الرَّسُولَ فَخُذُوه وَ مَا نَهاکُم عَنه فَانتَهوا»؛ یعنی به هر آنچه پیامبراسلام(ص) دستور می‌دهد عمل کنید و از هر چه نهی می‌کند دوری کنید.

آنگاه یکی از دستوراتی که پیامبر(ص) به ما داده،‌ حدیث معروف به حدیث ثقلین است(که بین شیعه و سنی معروف است) که فرمود: «إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی وَ إِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَاحَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ»؛ یعنی بین شما دو چیز گرانبها رامی‌گذارم که تا زمانی که به آن دو با هم تمسک کنید هرگز گمراه نمی شوید.یکی «قرآن» و دیگری «اهل بیت» است، و این دو تا قیامت از هم جدا نمی شوند.

آنگاه در روایاتی که از خود پیامبر(ص) به ما رسیده،‌ اسامی دوازده امام(ع) و مخصوصاً امام زمان(ع) با مشخّصات آنها ذکر شده است.

تمام اینها جدای از آیاتی است که در شأن و منزلت و درباره ائمه(ع) و مخصوصا امام زمان(ع) وارد شده است.

پس دوست عزیز؛

خدا می‌گوید به حرف پیامبر(ص) گوش کنید. پیامبر(ص) هم می‌گوید از قرآن و اهلبیت من تبعیت و اطاعت کنید. و همین پیامبر(ص)، اهلبیتش که یکی از آنها امام زمان(ع) است را به ما معرفی می‌کند.

پس اینها خرافات نیست، بلکه واقعیت و عین حقیقت است.

البته با شما موافقم که نباید درویش شد. نباید علی اللّهی شد. نباید امام پرست شد. نباید غلوّ کرد.

ولی یادمان باشد که «محبّت و معرفت به اهل‌بیت(ع)» و «اطاعت از فرامین ایشان» و «شفاعت ایشان نزد خداوند متعال»، با «غلوّ و امام پرستی» تفاوت اساسی دارد.

از خداوند منّان بخواهیم که ما را از محبّین واقعی اهلبیت(ع) قرار دهد و به ما معرفت کامل ایشان را عنایت فرماید.

«آمین ربّ العالمین»